मसँगै रहने म

      

कविता     

            मसँगै रहने म

                                        - रोहित कल्पु अछामी

तिम्ले आफ्नो मनको बसाइँ अन्तै 

सारेपछि हो,

मलाई 

मभित्र रहेको आफ्नै गाउँ मन पर्न छाडेको ।

यो गाउँको पुरानो गल्ली जहाँ मेरो घर थियो।

तिम्लाई तिम्रो शहरको गल्ली 

एउटा थोत्रो साइकलमा राखी ,

तिम्रै सिउँदोको टर्च बालेर,

तिम्रो मनको शहर पुगूँ, सोच्थेँ ।

बिचमै,

सिसा जस्तै चर्किएको तिम्ले,

तिम्रो मनको बसाइँ अन्तै सारेपछि हो ।

मलाई,

मभित्र रहेको आफ्नै गाउँ मन पर्न छाडेको ।

अझैसम्म नमेटिएका पाइलाहरू,

थकाइ मेट्न बसेको चौतारो,

हतारमा बुनेको सपनाहरूको धितो राखेर 

तिम्ले आफ्नो मनको बसाइँ अन्तै 

सारेपछि हो,

मलाई 

मभित्र रहेको आफ्नै गाउँ मन पर्न छाडेको ।

यादहरूले दुखेका ती छानाहरू,

एकान्तले समायको ती पिल्लरहरू,

पल-पल मरेको मेरो गाउँ,

एक्लै सम्हालिन्छु भन्ने आशा बोकेर, 

तिम्ले आफ्नो मनको बसाइँ अन्तै

सारेपछि हो,

मलाई

मभित्र रहेको आफ्नै गाउँ मन पर्न छाडेको ।

बसाइँ सार्‍यौ आफ्नो 

रोयो तिम्ले छाडेको गाउँ 

जुन 

सधैं तिम्रो थियो।

एकोहोरो काँपिरहे, एकाएक गर्दै, 

जब

आफ्नै गाउँ पराई बनी शहर हुन पुग्यो।

न रोयो, न करायो 

ऊ त बस्  

हालतको अघि मौन भयो ।

सानो गाउँ ,

सानो गाउँ भित्र रहेको म

आज

यता उता भड्किरहेछु सुस्तरी - सुस्तरी,

कसरी पो सहन सकुँला, 

यो पीडा ?

यही कुराहरूमा अल्झिँदै,

मलाई मभित्र रहेको म मन पर्न छाड्यो ।।

                                  चितवन, पर्सा ।