किचकन्नी : एक भ्रमपूर्ण भोगाइ (संस्मरण)- शेरबहादुर सेर्पाइली

 किचकन्नी : एक भ्रमपूर्ण भोगाइ (संस्मरण)

–शेरबहादुर सेर्पाइली

त्यस बिहान, सदा झैँ झ्यालको पर्दा खोलेर मैले बाहिरतिर चिहाएँ । सल्यानको अमरावती बजारको फिल्डमा जमेको शिशिरको तुसारो, घामको पहिलो किरणमा टल्किरहेको थियो । फिल्डको एक कुनामा त्यस बजारका प्रख्यात मोबाइल व्यापारी हरीहर आठ/दश जना मान्छेहरूको बिचमा उभिएर केही कुरा गरिरहेका थिए । उनलाई घेरिरहेको झुण्ड उनको कुरा सुनेर आश्चार्यचकित मुद्रामा देखिन्थ्यो । हरिहरको अनुहारको भाव, हातका हाउभाउ र प्रस्तुति आज बिल्कुलै पृथक् थियो । त्यो दृश्य देखेर यो अनुमान लगाउन सकिन्थ्यो कि मानौँ उनले आज कुनै सनसनीपूर्ण कुराको खुलासा गरिरहेका छन् ।

दुईचार/दुईचार गर्दै क्रमशः त्यो झुण्डमा मान्छेहरू थपिँदै गइरहेका थिए । के रहेछ ! मलाई पनि चाख लागेर आयो । म हत्तारिँदै भर्‍याङ ओर्लिँदै थिएँ । जुत्तावाल्नी बजैको आवाज आएर मेरो कानमा ठोक्कियो । उनी भन्दै थिइन्—“हिजो राति हरिहरको बाइकको पछाडि किचकन्नी बसेकी थिई रे !”

अगाडि सडकमा तीन जना युवतीहरू हात हल्लाउँदै उभिइरहेका थिए । अनुहार कसैको स्पष्ट देखिएको थिएन । लुहामसम्मको लागि भनेर उनीहरू गाडी चढे तर लुहाम पुग्दा भित्र कोही थिएन ।

ओहो ! साँच्चै होला त ? मलाई झन चाख बढेर आयो । यथार्थ बुझ्नलाई म पनि गएर झुण्डमा मिसिएँ । मान्छेहरू मुखामुख गरिरहेका थिए । सबै कुरा बुझेर आउँदा घटना यस्तो थियो— 

उनी हिजो साँझ रूकुमबाट घर फर्किँदै रहेछन् । रूकुमको सिमा समाप्त भइसकेपछि सल्यानमा घना सल्लेरी वन सुरु हुन्छ । त्यहाँ गाउँहरू छैनन् । घुम्ती, सिधा, उकालो, ओरालो र निस्पट्ट उत्तिसेनी खोल्साहरू भने प्रशस्तै छन् । रातको समयमा छिट्टफुट्टबाहेक गाडीहरू चल्दैनन् । मानव आकृति शून्य हुन्छ । हिजो साँझ उनी त्यो जङ्गलमा आइपुग्दा समय रातको एघार बजिसकेको थियो रे । एक्लो यात्रा, त्यो सुनसान जङ्गललाई छिट्टो पार गर्न उनी स्किलेटरमा बल दिएर रफ्तारमा दौडिरहेका रहेछन् । जङ्गलको मध्य भागमा पुग्दा उनलाई कसैले हात दियो । उनले स्पीड स्लो गर्दै हेरे; एक अपरिचित युवतीले लिफ्ट मागिरहेकी थिइन् । त्यो सुनसान इलाका, त्यो मध्यरात; उनलाई लिफ्ट नदीने भन्ने कुरा थिएन । युवती मोटरसाइकलको पछाडि बसिन् । उनीहरू त्यहाँबाट अगाडि बढे ।

निलो कलरको टाइट जिन्स प्यान्ट, काला अग्ला हिल जुत्ता, बलिउड अभिनेत्री अनुश्का शर्मावाला कुर्ती, बटन खोलिएको जिन्सकै ज्याकेट, खुला छोडिएको स्टेट कपाल र सेतो सलले टाउकोबाट मुखसम्म छोपेकी ती युवती त्यहाँ, त्यस समय, त्यस अवस्थाम भेटिनु हरिहरको लागि भयङ्कर खुल्दुलीको विषय बनेको थियो । बाइकमा चढ्ने बेलामा उनले यति मात्र भनेकी थिइन्— जानु त टाढा छ; तर तपाईँ जहाँसम्म जाने हो, मलाई त्यहीँसम्म लगिदिनुस् ।

एक्लो यात्रामा साथी भेटिँदा हरिहरले ढुक्कको सास फेरेका थिए । सिटमा उक्लिँदाको युवतीको पहिलो स्पर्शले उनी रोमान्चित बनेका थिए तर अपेक्षित अवस्था आएन । उनी दुरी कायम गरेर बसिन् । उनी बारेमा जिज्ञासाहरू राख्दा त्यति खुल्न चाहँदैनथिन् । सोधेका प्रश्नहरूको ढिलो-अस्पष्ट र एकै वाक्यमा जवाफ दिन्थिन् । प्रतिप्रश्न गर्दिनथिन् । तसर्थ उनीसँग संवाद भइरहन सकेन । हरिहरले अमरावती सम्झिए, बाँकी दूरीको आँकलन गरे, ध्यान बाटोतिर लगाए र एकाग्र भएर मोटरसाल हुइँक्याइरहे ।

दूरी सकियो । अमरावती बजार आइपुग्यो । बजारबिचको प्रतीलयनिर उनले मोटरसाकल रोके । झर्नोस् भन्दै पछाडि फर्किएर हेरे तर युवती थिइनन् ।’

यो घटनाले बजारमा सन्त्रास फैलिएको थियो । हरिहर आफैँ स्वर हराए जस्तै भएका थिए । मान्छेहरू किचकन्नीसँगका अनेक किस्साहरू सुनाउन थालेका थिए ।

एक दिन एकजना ड्राइभरले आएर भने— त्यस रात म जन्ती पुर्‍याएर फर्किँदै थिएँ । गाडीमा मान्छे कोही थिएनन् । खलासी भाइ पनि आएर मसँगै क्याबिनमा बसेको थियो । हामी गफ गर्दै गाडी कुदाइरहेका थियौँ । जब हामी रातको बाह्रबजे दाङको सिमा कटेर फालाबाङ्गको जङ्गलमा प्रवेश गर्‍यौँ, अगाडि सडकमा तीन जना युवतीहरू हात हल्लाउँदै उभिइरहेका थिए । अनुहार कसैको स्पष्ट देखिएको थिएन । लुहामसम्मको लागि भनेर उनीहरू गाडी चढे तर लुहाम पुग्दा भित्र कोही थिएन ।

अर्को एक जना ट्रक ड्राइभरले पनि सुनाए— एक रात हामी हिँडिरहेका थियौँ । सडकमा ४-५ जना युवतीहरू नाचिरहेका थिए । बाटो छोड्न मानेनन् । आग्रह गर्नलाई झरेर छेउमा गएको, त्यहाँ कोही थिएन ।

अर्को एक एम्बुलेन्स चालकले झन् अनेकौँ किस्साहरू सुनाए र यो किचकन्नीको समस्याको समाधान चुरा भएको र आफूले गाडीमा चुरा झुण्ड्याएर हिँड्ने गरेकोसम्म उनले बताए । 

उनी तत्क्षण, बसेको ठाउँबाट जुरुक्क उठिन् र छाती खोलेर देखाइन् । ओहो ! अकल्पनीय !! देखेर तीन जना मान्छेहरू ठाउँको ठाउँ लडे ।

मैले पनि सानैदेखि किचकन्नीसँग सम्बन्धि अनेकौँ किस्साहरू सुन्दै हुर्किएको हुँ । गाउँघरमा मान्छेहरू भन्थे—  किचकन्नीहरू भनेका अकालमै मरेका युवतीहरू हुन् । उनीहरू साह्रै असन्तुष्ट र रुष्ट हुन्छन् । उनीहरूको आत्मा बैकुण्ठमा गएको हुँदैन, वायुमण्डलमै भौतारिरहेको हुन्छ । त्यो आत्मा रातको एकान्तमा भौतिक शरीर धारण गरेर सक्रिय हुन्छ । अनेक क्रियाकलाप गर्न थाल्छ । तिनीहरू विशेष गरेर पुरुष केन्द्रित हुन्छन् । उनीहरूलाई सताउँछन्,तर्साउँछन् र उनीहरूको आत्मा भड्काउँछन् । कसैकसैलाई त त्यसै छोड्दैनन्, आफूसँगै लिएर जान्छन्, आफ्नो बनाउँछन् । उनीहरूसँग अलौकिक विशेषताहरू हुन्छन् ।  आफ्नो शरीरलाई जुनसुकै रूप, स्वरूप र साइज दिन सक्छन् । उनीहरू भयङ्कर हुन्छन् । उनीहरूको फेला परेर बाँच्नेहरू भाग्यमानी हुन् ।

एकान्त मात्रै पनि हैन, उनीहरू कहिलेकाहीँ मान्छेको भिडमै पनि आइदिन सक्छन् । एक चोटिको घटना— त्यसदिन त्यो घरमा भर्खरै झाँक्री बसालिएर सकिएको थियो । मान्छेहरू आगो ताप्दै आँगनमा बसिरहेका थिए । सबैको लागि भित्र प्रसाद पाकिरहेको थियो । समय रातीको यस्तै बाह्र-एक बजेको थियो ।

घरबारीको बाटो हुँदै एक आइमाई आइन् । घुम्टो ओडेकी थिइन् । उनी आएर नजिकै बसिन् । मान्छेहरूसँग गफमा सामेल भइन् । राम्रैसँग घुलमिल भइन् । एक छिनमा भित्र प्रसाद तयार भयो । मान्छेहरू खाने सुरसार गर्न थाले अनि एक जनाले उनलाई सोधे–“भोक लागेको छ ? तपाईँ केही खानुहुन्छ कि ?”

उनी तत्क्षण, बसेको ठाउँबाट जुरुक्क उठिन् र छाती खोलेर देखाइन् । ओहो ! अकल्पनीय !! देखेर तीन जना मान्छेहरू ठाउँको ठाउँ लडे । उनीहरू त्यसपछि कहिल्यै उठेनन् । ती आइमाई त्यहीँ अलप भइन् । बाँचेकाहरूले भन्थे–“मुटु, कलेजो र सम्पूर्ण भुँडी निकालिएको काट्दै गर्दाको खसी जस्तो उनको छातीभित्र मेरुदण्ड र  करङबाहेक अरु केही थिएन ।”

गाउँमा यस्तै–यस्तै विभिन्न गसिपहरू चल्थे । बुढापाकाहरू अनेक कुरा गर्थे । केटाकेटीहरू डरले थुरथुर काँप्थे । एकान्त र अँध्यारोमा जान डराउँथे ।

हरिहरको घटनापछि मान्छेहरूमा डर बाक्लिएको थियो । किंवदन्तीअनुसार किचकन्नीको हव मानिने पात्ले भिरको लेक बहिष्कृत हुँदै गएको थियो र हरिरहको घटनापछि फैलिएको सन्त्रासको ह्याङओभर लामो समयसम्म रहिरह्यो ।

* * *

वि.सं.२०७१ मा बाँकेको बैजापुरमा गएर मैले सुनचाँदी पसल खोलेँ । सुनचाँदी गरगहना बनाउन सिकेको दुई वर्षपछिबाट मैले व्यवसायिक यात्रा सुरु गरेको थिएँ । लगानी सानो थियो, एरिया सानो थियो । मान्छेहरू त्यत्ति आउँदैनथे । मसँग बस्ने केशव भाइ,अर्को पसलको गंगा दाइ, म बस्ने घरको आशिष भाइ, उसको साथी विक्रम र म भएर सधैँ दिनभर बजारबिचको अशोकको रुखको चौतारीमा बसेर गफ गरिरहन्थ्यौँ । अशोकको शीतल छहारी, पश्चिमबाट बहने चिसो हावा, हाम्रा दैनन्दिनका प्यारा साथी थिए ।

बलौटे मोरङ्गातिरको डोरेटो बाटोमा साइल कुदाउनेदेखि राप्ती नदीमा नुहाउने र माछा छोप्नेसम्मका हाम्रा क्रियाकलापहरू शनिबार हुन्थे । राप्ती सोनारीका गाँउहरूका गल्लीहरूमा साँझमा मार्चपास गर्थ्यौँ । क्षितिजमा लाली लागिरहेको, एकतमास मन्दमन्द हावा बहिरहेको, वरिपरिका घना सालघारी जङ्गलबाट अँध्यारो छाउँदै गरेको, चराहरूको चिरबिर, गाउँहरूको बास बस्ने सुरसार यी प्रत्येक पलहरू अत्यन्तै रोचकपूर्ण लाग्थे र आजपर्यन्त  अत्यन्तै यादगार छन् ।   

जङ्गल सक्किने बेला एकजना तरुनी चिच्याएको आवाज आयो । स्वर झन चर्को भयो । आवाज झन मिश्रित भयो । म आत्तिएँ । सडक ग्राबेल थियो, मोटरसाइकिलको गति बढाउँदा झन लडिने डर, स्पीड ३५ मात्रै थियो ।

धामपुर, फत्तेपुर, मिलनचोक हुँदै हामी नेपालगञ्ज जान्थ्यौँ । बाटैभरि गोरुगाडाका लस्करहरू हुन्थे । नेपालगञ्ज पुग्न यो रुट छोटो थियो । प्रायः यहाँका सबै मान्छे यही रुटको प्रयोग गर्थे तर बिचमा पर्ने गोर्धाइको ६ किलोटिर लामो घना जङ्गल र सिधनियाको राप्ती पुल विशेष ध्यानाकर्षणका विषयहरू थिए । पहिलो पटक मैले त्यो पुलमा खिचेको फोटो मँसँग अझै छ ।

चौतारीमा बसेर हामी अनेक कुरा गर्थ्यौँ । भाइहरूले आकाशमा बादल दर्किँदा, राप्ती उर्लिँदा र गोर्धामाइमा रात पर्दाका अनेक किस्साहरू सुनाउथेँ । एक्लै-दुक्लै रातको समयमा त्यो बाटोमा मान्छे हिडिरहँदा गायब हुनु सामान्य हो भन्थे । त्यो स्थानमा डाँका र हिंस्रक जनावरको आक्रमणबाट अनिगिन्ती मान्छेहरू हराएका इतिहास छन्, भन्थे । ती हराएकाहरूको बेचैन आत्माहरू साँझमा भड्किन सुरु हुने, शरीर धारण गरेर हिँड्ने, दौडिने, रुने,कराउने र फेला परेकालाई बाँकी नराख्ने गरेको कुरा सुनाउँथे । तसर्थ रातपरेपछि त्यो बाटोमा कोही हिँड्दैन पनि थिए ।

त्यो बाटोमा आफूहरू किचकन्नीसँग फेला परेको धेरै बाइकवालाहरूले पनि सुनाए ।

एक दिन हामी साथीहरू चौतारीमा बसेर भूत-प्रेत र किचकन्नीको कुरा गरिरहेका थियौँ । एक जना स्थानीय व्यापारी आए र आफ्नो अनुभव सुनाए— ‘त्यो दिन म यहाँबाट चार बजेको समयमा नेपागञ्जको लागि निस्किएँ । भोलिपल्ट उसको बर्थडे थियो । सुटुक्क केही गिफ्ट किनेर ल्याउने र सरप्राइज दिने मेरो प्लान थियो । घरबाट त फत्तेपुर जान्छु भन्दै निस्किएको थिएँ, पाँच बजे नेपालगञ्ज पुगेँ । मलाई केटी मान्छेको लागि केही किन्नै आउँदैन तर उसले केही दिनपहिले कत्ति राम्रो चुरा है भन्दै मलाई एउटा फोटो देखाएकी थिई, मैले सुटुक्क सेभ गरेर राखेको थिएँ । त्यही गिफ्ट किनेर दिने सोचेँ तर त्यो खोज्दा–खोज्दै नेपालगञ्जमा रात परिहाल्यो । बाँकी उसको लागि एउटा घडी र केही फलफूल मात्रै किन्न भ्याएँ ।

झमक्क साँझ परिसकेको थियो । घरबाट उसको फोन आइरहेको थियो । म आइहालेँ भन्दै ढाँटिरहेको थिएँ । मलाई घर नपुगी नहुने थियो । मनमा कताकता चिसो पस्न थालिसकेको थियो । त्यो जङ्गलको जङ्घार पार गर्नैपर्ने थियो । मोटरसाइकल स्टार्ट गरेँ । अघि बढेँ; डरकै बाबजुद ।

जङ्गल सक्किने बेला एकजना तरुनी चिच्याएको आवाज आयो । स्वर झन चर्को भयो । आवाज झन मिश्रित भयो । म आत्तिएँ । सडक ग्राबेल थियो, मोटरसाइकिलको गति बढाउँदा झन लडिने डर, स्पीड ३५ मात्रै थियो । थुरथुर हुँदै मैले यताउता हेरेँ । निक्कै परबाट दुई÷तिन जना जटाधारी आईमाईहरू मलाई हमला गर्न मतिर बत्तिदै आइरहेको देखेँ । मैले पहिलोपल्ट किचकन्नी देखेँ । मुटुले ठाँउ छोड्यो तर हठात् सम्झना भयो—  चुरा । चुरा किचकन्नी नियन्त्रणको उपाय हो । मैले उसको लागि किनेको त्यो प्रिय चुराको प्याकेट उनीहरू तिरै हुर्यादिएँ । त्यसपछी पछाडिबाट कुनै क्रन्दन र कुनै प्रतिक्रिया आएन । म दौडिरहेँ । र एक्कैपल्ट आरचाली पुग्दा लामो सास फेरेँ ।’

यो कुरा सुनिरहेका अर्का एक वृद्ध बोले—“सुन केटा हो ! किचकन्नीहरूको बढी ध्यान युवाहरूमा केन्द्रित हुन्छ । युवाहरू यो अवस्थामा कसैको प्रेममा एकहोरो हुन्छन् । जस्तो र जसको पनि रूप धारण गर्न सक्ने अलौकिक शक्ति किचकन्नीहरूसँग हुन्छ । फसौला ! विचार गरे ।”

त्यस चौतारीमा बसेर यस्तैयस्तै अनेक गफहरू त कति हुन्थे कति !

चौतारीमा कहिलेकाहीँ भने साथीहरू आउँदैनथे । म चैँ त्यस चौतारीको निरन्तरको ग्राहक थिएँ । हरेक दिन चौतारीमै हुन्थेँ । मेरो पसलबाट नजिकै भएको र पसलभित्र बस्दा गर्मी पनि हुने भएको कारणले मेरो निम्ति चौतारी उपयुक्त स्थान थियो । म बेलाबेला पसलतिर नजर लगाउँदै दिनभर त्यहाँ बसेर उपन्यास पढ्थेँ र तीनतिरबाट आउने मान्छेहरूलाई नियालिरहन्थेँ ।

एक दिन त्यो चौतारीमा बिहान दश बजेदेखि बाक्लो चहलपहल सुरु भयो । उक्त अशोकको रुखमा चेलिबेटी बेचबिखनविरुद्ध केही लेखिएको ब्यानर टाँगियो । चौतारीको चारतिरै स्पीकरहरू जोडिए । बिस्तारै–बिस्तारै ठुलै भिड जम्मा भयो । स्पीकरमा एउटा मान्छे करायो—“आज हामी बाँकेको बैजापुर चोकमा चेलीबेटी बेचबिखनविरुद्ध सडक नाटक देखाउन गइरहेका छौँ । अब नाटक एकै छिनमा सुरु हुँदै छ । तपाईँहरू सम्पूर्णलाई यो जनचेतनामूलक कार्यक्रममा सहभागी भइदिन हामी हार्दिक आग्रह गर्दछौँ ।”

पसलमा बसिरहेको थिएँ, म पनि गएँ । नाटक सुरु भयो । ललाई–फकाई, मन्दिरमा लिएर बिहे गरी भारतको मुम्बई लगायत विभिन्न शहरहरूमा चेलिबेटीहरूलाई कसरी बेचिन्छ भन्ने कुरा देखाइँदै थियो । कथामा बिहे गरेर भारत छिराउँदै गर्दा बाँकेको जमुनाहा नाकामा माइती नेपाल नामक संस्थाले दलाललाई समातेको सिन सुरु भयो । माइती नेपालमा काम गर्ने एक कर्मचारीले दलाल र बेचिँदै गरेकी युवती पहिचान गरेर नियन्त्रणमा लिएको दृश्य बडो शानदार थियो । मलाई भने कथाको विषयवस्तुभन्दा पनि ती कर्मचारीको भूमिकामा अभिनय गरिरहेकी युवतीको बोली, प्रस्तुति र व्यक्तित्वले लोभ्यायो । म नजानिँदो ढङ्गले ऊप्रति फिदा भएँ । उसले उठाइरहेको विषयवस्तु र उसले बोलिरहेका शब्दहरूमा मेरो ध्यान गएन ।  म उसको हाउभाउ र सौन्दर्यमै अल्झिएँ । अल्झिरहेँ ।

मेरो मानसपटलमा एउटा धमिल दृश्य आयो । मैले यो केटीलाई आजभन्दा पहिले कहीँ देखेकै हो । बल्लतल्ल भेउ पाएँ— टिलिक्क टल्किएका चमरामा जुत्ता, कालो पेन्ट, कालो कोट, कालो झोला र एक चुल्ठो बाटिएको लामो सिल्की कपाल अगाडि छातीतिर झारेर सधैँजसो दश बजे बैजापुर क्याम्पसको गेटबाट निस्किने र मेरो पसल अगाडिबाट ओहोरदोहोर गरिरहने युवती यही हो ।

र कसैले भनेको सुनेँ— आज यो नाटक प्रस्तुत गर्ने सबै कलाकारहरू यहीँ क्याम्पसका विद्यार्थीहरू हुन् । 

त्यस दिनबाट ती युवतीमा मेरो विशेष ध्यान गयो । मेरा आँखाहरू उसलाई खोजिरहन थाले । ऊ आउने बाटोतिर मेरो ध्यान डुलिरहन थाल्यो । म उसलाई कल्पना गरिरहन थालेँ तर उसको बारेमा मलाई केही थाहा थिएन । उ को हो ? ऊ के हो ? उसको परिचय के हो ? सिवाय मैले उसलाई देखेको थिएँ । नाट्य मञ्चनमा उसको बोली सुनेको थिएँ र उसको र मेरो उमेर पनि त एउटै हो– अनुमान लगाएको थिएँ । बस्, यत्ति तर यत्ति नै पर्याप्त थिएन । म उसलाई सम्पूर्ण रुपमा जान्न चाहन्थेँ । म उसलाई सम्पूर्ण रुपमा थाहा पाउन चाहान्थेँ र म आफूलाई सम्पूर्ण रुपमा थाहा दिन चाहन्थेँ ।

मैले उसँग सपना बुन्न थालेँ । उसको सपना देख्न थालेँ । मेरो आँखामा उसको तस्बिर नाचिरहन्थ्यो । म उसलाई देखिरहन्थेँ ।

मलाई सर्वप्रथम उसको नाम जान्नु थियो । अझ नढाँटी भनौँ, नामभन्दा पहिले उसको जात जान्नु थियो किनकि मसँग फेरि टुक्रिन सक्ने सामर्थ्य बचेको थिएन । म भित्रैदेखि गलिसकेको थिएँ । दोहोर्‍याएर सामनाजीका शब्दहरू—“तिमी मेरो निम्ति कठोर मेहेनत गरेर, आफ्ना हरेक कमजोरीहरू सच्याउन सक्छौ होला तर आफ्नो जात कहिल्यै सच्याउन सक्दैनौ । मलाई तिम्रो कुनै कुरासँग समस्या छैन, मात्र तिम्रो जातसँग समस्या छ । तिमी मेरो बाटोबाट फर्केर जाऊ ।” मुकाबिला गर्न सक्ने छाती मसँग अब थिएन ।

मैले उसको निगरानी राखिरहन्थेँ । जब म उसलाई देख्थेँ, जब ऊ मेरो दृष्यको परिधिभित्र आउँथी— म लठ्ठिन्थेँ । गरिरहेको काम छोड्नु, बोलिरहेको संवाद टुटाउनु, भएकै अवस्थामा स्थिर हुनु; यी सामान्य कुरा थिए ।

मैले एक दिन यो विषयलाई घुमाउरो पाराबाट चौतारीमा पुर्‍याएँ । गंगा दाइले भन्नुभयो—“म यो केटीलाई चिन्छु नि भाइ ! यो आफ्नो भाउजूसँग मेरो पसलमा आइरहन्छे, यसको भाउजू मेरो पसलको निरन्तरको ग्राहक हुन् ।”

मैले बल्ल कुराको मेसो पाएँ । फ्याट्टै नाम र घर सोधिहालेँ । अलिकति तन्किँदै उनले भनेँ—“घर लालपुर हो । नाम अर्निका ।”

मैले चित्तबुझ्दो जवाफ पाइनँ । कोट्याएर सोध्न थाल्यो भने शंकास्पद हुन्छ कि लाग्यो । चुपचाप बसेँ । पछि उनी आफैँले थपे–“जात हाम्रै हो भाइ । राम्री छ है ! मन पर्‍यो क्या हो तिमीलाई ? घरमा कृषि फर्म छ रे । तरकारी लिन आउनु भनेर बोलाका छन् । जाउँला एक दिन । नआत्तेयौ ।”

उनी हाँसे । म लजाएँ ।

मैले उसँग सपना बुन्न थालेँ । उसको सपना देख्न थालेँ । मेरो आँखामा उसको तस्बिर नाचिरहन्थ्यो । म उसलाई देखिरहन्थेँ ।

मैले उसलाई हेरिरहन्छु भन्ने उसले चाल पाइछे क्यार ! मेरो पसल अगाडिको बाटोमा आइपुग्दा ऊ सजग देखिन्थी । झुक्केर पनि मेरो पसलतिर नहेर्ने कोसिस गर्थी । हेर्दिनथी । मैले यसलाई अस्वाभाविक रुपमा लिइनँ । ग्रीन सिग्नल सम्झिएँ । घमण्ड नारीको गहना हो । उसले त्यही देखाउन थाली र उसले पनि मलाई हेक्का राख्न थालिछे । त्यसैअनुरुप प्रस्तुत हुन थाली भनेर बुझेँ ।

म दिनप्रतिदिन ऊप्रति आशक्त हुँदै गएँ । उसलाई देख्न मात्रै सक्नु, कल्पना गर्नु, सपना सजाउनु बाहेक अरु क्षमता ममा थिएन । मैले यो कुरा कसैलाई भन्न सकिनँ । उसलाई भन्न सक्ने झन् कुरै थिएन । म कुन्ठित बनिरहेँ ।

समय बितिरह्यो । घाउ बल्झिरह्यो ।

एक दिनको कुरा हो । समय दिउँसोको । म पसलमा बसेर किताब पढिरहेको थिएँ । मेरो ध्यान किताबमै थियो । एककासि ढोकाबाट पाइलाका ध्वनीसहित केही मानव छाया भित्र छिरे । मैले किताबबाट नजर हटाएँ ।

“हेलो हजुर !” पसलभित्र उसको पाइला छिर्नुभन्दा पहिले उसको आवाज छिर्‍यो । म झस्किएँ । मेरो मुटुको चाल बढ्यो । एक जना सङ्गिनीसहित ढोकामा अर्निका देखा परी ।

उसको शरीरको लेडिज फर्फ्युमको सुगन्धले म तरङ्गित भएँ । मुटुको चाल झन् तीव्र हुँदै गयो । शरीरमा काँडाहरू उम्रिए । म सम्हालिँदै उठेर, बस्न इशारा गरेँ । उनीहरू ग्राहक दीर्घामा बसे, जहाँ मैले कुर्सीहरू राखिदिएको थिएँ ।

अर्निकालाई मैले नजिकबाट देखेँ । उसका आँखाका नानीहरू काला थिए । मिलेका ओठमा हल्का लिभर कलरको लाली लगाएकी थिई । एक चुल्ठो बाटेर आधा भाग पछाडि र आधा भाग अगाडि झारिएको उसको सिल्की कपाल कालो थियो । प्रचलित हाइट, मिलेको जिउडाल र पुष्ट वक्षस्थल; उसको अगाडि कुमालेको कलाले पनि फेल खान्छ । ऊ वर्णनातीत छ । म उसको वर्णन गर्न सक्दिनँ ।

उसको साथीको औँठी भाँचिएको रैछ । मैले जोडिदिएँ । ऊ जानुभन्दा पहिले, उसलाई सोध्नुपर्ने कुरा अनिगिन्ती भए पनि मैले उसलाई केही सोध्न सकिनँ । बल्लतल्ल उही पुरानै कुरा सोधेँ— “हजुरको नाम ? अनि घर कहाँ हो नि ।”

“अर्निका विश्वकर्मा, लालपुर ।”

ऊ यत्ति भनेर गई । मलाई उसको बारेमा धेरै जान्नु थियो । बल्लतल्ल नाम जानेको थिएँ तर उसले त मेरो नाम पनि सोधिन । उसले मेरो बारेमा केही जान्न चाहिन । मनमा कताकता ठेस लाग्यो । म भित्रैबाट दुखेँ । 

समय अगाडि बढ्यो । ऊ बाटोमा देखिन छोडी । कलेज बिदा रैछ । एक दिन हामी उसको घरमा तरकारी लिन गयौँ । मेरा आँखाहरूले उसलाई खुब खोजे तर कहीँ देखेनन् । यताउता जताबाट पनि आउन सक्छे, सोचिरहेको थिएँ । म उसलाई देख्नलाई चनाखो भएर बसिरहेको थिएँ । उसको आमाले बुहारीलाई भनिन्—“अर्निका मामाघर दाङ गएको यत्रो दिन भइसक्यो । फोन गर त ! कहिले आउछे रे ? गई भने हत्तपत्त आउनै मान्दिनँ ।”

ऊसँग भेट भएन । म निराश भएँ । बाटोभरि दाइले  के–के कुरा गरिरहे । मैले केही सुनिनँ । उसलाई मात्रै सम्झिरहेँ ।

भोलिपल्ट गहना छिलाई गर्न म नेपालगञ्ज गएँ । मसँग हिरो–होन्डाको लाइसेन्स थिएन । चेकिङबाट बच्न म प्रायः कुटाइममा हिँड्ने गथेँ ।  घाम डुबेपछि नेपालगञ्जबाट हिँडेँ । मिलनचोक पुग्दा पोलहरूमा लाइटहरू देखिए । गोर्धाइको जङ्गल पुग्दा झमक्क रात परिसकेको थियो । जङ्गलबिचमा पुग्दा किनकिन बेस्सरी डर लागेर आयो । बाइक मच्चाएँ । अगाडि एउटा गाडी बिग्रिएर सडक छेउमा साइड लगाइएको थियो । त्यहाँ मानव आकृति कोही थिएन । सब सुनसान । निस्पट्ट । अन्धकार । मलाई पुराना किस्साहरू झल्झल्ती याद आउन थाले । डरले मैले झन् झन् रफ्तारमा बाइक हाँक्न थालेँ । 

त्यो जङ्गलमा तपाईँलाई देखेर संसार देखेजस्तो लागेको थियो तर तपाईँ एक वचन नबोली भागेर आउनुभयो । यस्तो अमानवीय मान्छे संसारमै मैले कहीँ देखेकी थिइनँ । छ्या तपाईँ ! आई हेट यु !!”

जङ्गल सकिनु एक किलोमिटर जति बाँकी थियो । पर अगाडि बाटोमा दुई जना मानव आकृति हात दिएर उभिरहेका थिए । शरीर फुलेर आयो । काँडा उम्रिए । म अर्को लिगबाट गएँ, स्पीडमा । उनीहरूको अगाडि पुगेर स्लो गर्दै उनीहरूको अनुहार मजाले हेरेँ । ओ माइ गड ! अर्निका ? होइन, उसको रुप धारण गरेर उभिएको किचकन्नी !! म बेस्सरी झस्किएँ । मुटुले ह्वात्तै ठाउँ छोड्यो । म बेस्सरी भागेँ । बैजापुर पुगेर मात्रै पछाडि फर्किएर हेरेँ । कोही थिएन । बल्ल बाँचियो ।

गोर्धाइको जङ्गलमा भड्किरहेका प्रेत आत्माहरूले मेरो कमजोरीलाई प्रयोग गरेर आज मलाई धन्नै खाइसकेका थिए । चुडेलहरूका षड्यन्त्रका बारेमा पहिल्यै यथेष्ट जानकारी भएको कारण म बाँच्न सफल भएकोमा गदगद थिएँ । बाँकी जीवनलाई नाफाको सोचिरहेको थिएँ ।

भोलिपल्ट म पसलमा बसेर बाहिर सडकतिर हेरिरहेको थिएँ । कताबाट अर्निका आइपुगी । म उसलाई हेदैँ सजग भएँ । ऊ त मलाई एकहोरो हेर्दै मतिर पो आउन थाली । म पनि ऊसँग नजर जुधाउँदै बसेको कुर्सीबाट उठेँ ।

“तपाई कस्तो मान्छे?” ऊ रुँलारुँला जस्तो गरेर आक्रोशित हुँदै आएर काउन्टरमा हातले हानी–“हिजो म र मामाको छोरी दाङबाट नेपालगञ्ज हुँदै घर आउदै थियौँ । बैजापुर आउने गाडी साँझमा जङ्गलमै बिग्रियो । सबै मान्छे आ–आफ्नोतिर गइसके । हामी हिँड्दै आइरहँदा कसको बाइक हो भनेर रोक्यौँ । त्यो जङ्गलमा तपाईँलाई देखेर संसार देखेजस्तो लागेको थियो तर तपाईँ एक वचन नबोली भागेर आउनुभयो । यस्तो अमानवीय मान्छे संसारमै मैले कहीँ देखेकी थिइनँ । छ्या तपाईँ ! आई हेट यु !!”

यत्ति भनेर ऊ गई । सायद उसको आँखामा आँसु थियो । मलाई भनन्न रिङ्गटा लाग्यो । मैले सबैतिर अँध्यारो नैँ अँध्यारो देखेँ ।

—०—